Tylko dens ma sens

  Moja przygoda z tańcem zaczęła się w wieku pięciu lat. Trzy lub cztery miesiące zabawy, raczej na luzie i bez większych efektów. Po kilku latach ponownie nadarzyła się okazja. Nikt nie musiał mnie namawiać, sama czułam, że to dla mnie. Choć i tym razem czegoś zabrakło. Miałam osiem lat i wiedziałam, że za dużo się tu nie nauczę. Po niespełna dwóch sezonach rozsypało się, a ja znałam jedynie krok podstawowy do cha-chy. Dwa lata przerwy i znowu szansa. Tym razem było zupełnie inaczej, bardziej profesjonalnie. Duży wycisk na treningach, dyscyplina, a nawet łzy. Ale nie zniechęcałam się, zaczęłam pracować jeszcze więcej. Nie było łatwo. Ale, co najważniejsze, był autorytet. Ktoś, kto pomógł mi zakochać się w tańcu, odnaleźć siebie. I tak jest do dziś.

 Taniec towarzyski stał się moim życiem, moim wewnętrznym pulsem, ale również sposobem na odrzucenie monotonii dnia codziennego, zapomnieniem. Kiedy tańczę próbuję dać z siebie jak najwięcej, przede wszystkim jednak uśmiech dla innych i do losu, który pozwala mi spełniać moje marzenie i dzielić się nim z innymi. Na treningach spełniam się, oddaję się mojej pasji bez reszty. To niesamowite uczucie móc wirować w rytm muzyki i czuć, jak szczęście krąży w żyłach i dochodzi aż do serca, by następnie rozpłynąć się po całym ciele. 

 Ważne jest, aby mieć swoją pasję, która sprawia radość, ale pozwala również przeżyć trudne chwile. Ja już wybrałam. Dlaczego właśnie taniec towarzyski? Za jego poczucie estetyki, precyzję wykonania, harmonię muzyki, rytmu, ruchu, intelektu i emocji. Poza tym, każdy styl taneczny reprezentuje oddzielną kulturę, wiąże się z pewnym sposobem bycia. Taniec towarzyski to moje życie.

A co jest Waszą największą pasją?